Enthousiasme voor de VW Derby - de 110% redelijke auto
Traumatische ervaringen stapelen zich ook op in het autoleven, soms zelfs vanaf de jeugd. Een VW-derby hoort daar zeker bij. Een VW – wat? De derby is nu, wellicht terecht, vergeten. In mijn herinnering was het de notchback-versie van de VW Polo.
Een blik op Wikipedia bevestigt de herinnering.
En vernieuwt onmiddellijk de gebeurtenissen uit die tijd. De Volkswagen Derby, die in 1977 voor het eerst in de showrooms verscheen, was in Duitsland nooit bijzonder populair. Anders dan in Zuid-Europa, waar kleine limousines altijd kopers vonden, gingen hier slechts enkele senioren voor de derby.
De traumatische ervaringen beginnen met een brand. Mijn eerste auto gaat in vlammen op. Ik heb een vervanger nodig.
De hemelsblauwe VW Derby
Nadat mijn Mini ten prooi viel aan de vlammen en ik moest luisteren naar de beschuldigingen over wat ik nog meer van deze Engelse auto had kunnen verwachten, heb ik mijn grootvader bij de volgende aankoop betrokken. Hij was ook net zo gek op auto’s als ik, maar met een rationelere kijk op de dingen.
Ik wist wat rationeel was – en het had een waarschuwing voor mij moeten zijn.
Het pad leidde naar verschillende plaatselijke autodealers, waarvan opa op de een of andere manier de eigenaar kende. We vonden vrij snel wat we zochten, bij een dealer met verschillende auto's.
Op de parkeerplaats voor gebruikte auto's stond een hemelsblauwe VW Derby vlak naast een Opel Diplomat. Uit de eerste hand, zorgvuldig verzorgd en met een interieur dat lijkt op een nieuwe auto. Een Derby L, met 40 PK, en een hele bijzondere, niet seriematige pookknop. Het was transparant, met kleine bloemetjes erin gegoten, die eveneens blauw waren en overeenkwamen met de lak.
Mijn grootvader was opgetogen.
De hemelsblauwe derby zou een goed aanbod zijn.
Zo zag ik het niet. De Diplomat V8, goudkleurig met een zwart vinyl dak, was mijn favoriete auto. De prijs was hetzelfde en waarom zou je minder auto per DM nemen als je ook een heavy metal V8 kon hebben?
De fronten verhardden snel. De Diplomat was iets te wild voor mijn grootvader, die alleen in voertuigen reed met zescilinder-in-lijnmotoren. Te Amerikaans, en hij had traumatische ervaringen gehad met de Amerikanen. Die hij nooit meer heeft uitgedaan.
Aan de andere kant zag ik mezelf wel met de V8 rondrijden en niet sparen met de Derby. Als je jong, heel jong bent, wil je dan een derby rijden?
Zeker niet.
We stopten en veranderden van autodealer.
Opwinding voor de VW Derby?
Sterker nog, het was zelfs voor VW moeilijk om iemand voor de derby te interesseren. Het ontwerp was eenvoudig en de aantrekkingskracht, als die er al was, was zelfs voor de reclame-copywriters van Volkswagen niet duidelijk.
Dus de leer van de zuivere rede moest helpen. Sinds Immanuel Kant (Link) was in 1980 niet meer verkrijgbaar, probeerde de groep Paul Frère. De in Frankrijk geboren man was de auto-oom van het land, een instituut. Hij legde het Duitse publiek op een saaie, serieuze toon uit over ZDF Telemotor (YouTube Video), hoe een voertuig werkt.
Voor de Derby-reclame kon Frère alleen met gezond verstand werken.
De constructie is modern, wat terug te zien is aan het rijgedrag en het rijcomfort. 15,4 seconden van nul naar 100 maken de Derby tot een van de levendigste autootjes, hij kan tien keer remmen en het is behoorlijk stil in het interieur, zegt meneer Frère, die inmiddels geen argumenten meer heeft en geen enthousiasme meer heeft.
Omdat de derby in werkelijkheid een behoorlijk liefdeloos product was, het soort dat gebeurt als twee bedrijven er maar halfslachtig om geven.
Feitelijk is de Derby eigenlijk een Audi 50 die naar VW-normen is uitgekleed om zo afstand te houden van de Audi. En aangezien zelfs de Audi geen uitrustingswonder is, maar eerder een dun plaatproduct met houtfolie als premium proof in het interieur, geldt dit voor de Derby des te meer. De vastgelijmde stam maakte de constructie er niet beter op en het feit dat de Derby er veel zakken aardappelen en andere landbouwproducten in had kunnen vervoeren, interesseerde alleen maar kopers in het diepe zuiden van Europa.
De Derby is tegenwoordig een van de vergeten VW-modellen en als je er één op straat ziet, is het pure nostalgie. Maar het enthousiasme ontbreekt nog.
- Vervolg volgt -
Als je de Audi 50 als oorsprong van de Derby/Polo noemt, moet je ook zeggen dat zijn roots niet in Ingolstadt liggen, maar in Neckarsulm. Dit zou eigenlijk een NSU K50 zijn, de opvolger van de Prinz.
Nog een ‘slachtoffer’ van de Audi-NSU-fusie naast de K70 en de Ro80, die na wat heen en weer overleefde omdat er een gat was in het VW-modellengamma onder de Golf, die VW ook wilde opvullen vanwege de kleine autotrend .
Mijn broer had begin jaren 80 een zilveren Derby die altijd problemen had met de ontsteking. Dus nieuwe kaarsen, stekkers, kabels en verdelers. De motor spinde weer als een katje. Vol vreugde reden we met de auto, die tussen twee pilaren in een ondergrondse parkeergarage geparkeerd stond, naar buiten. Dat is tenminste wat we wilden en het lukte ongeveer 2 meter totdat de Derby vast kwam te zitten op de stijl met het bestuurdersportier open, de deur verbogen en het glas versplinterde. Dit geluid en onze gezichten zijn onvergetelijk. Gelukkig was er toen al Kiesow in Norderstedt, waar we een gebruikte complete deur konden krijgen.
En nadat we de middelbare school hadden afgerond, reisden we met zijn drieën drie weken door Europa met de derby in olijfgroen. Onvergetelijk. En dan de Bundeswehr.
Het is goed dat deze verdeeldheid bestaat. De VW Derby brengt verborgen herinneringen naar boven. In Engeland noemen ze dit type voertuig heel toepasselijk ‘tante auto’.
En dat was hij ook.
Ik kan me de Derby nog heel goed herinneren, mijn tante had er een in de jaren 80, hij was afschuwelijk olijfgroen. Maar dat was het enige dat ik eigenlijk ‘wist’. Ik vond het gewoon vreselijk benauwd, saai en overbodig – het was gewoon de kofferbak die vastgelijmd was aan de Polo, wat eigenlijk een Audi 50 was.
Wat ik dan weer geweldig en spannend vond, want ik mocht als 16-jarige voor het eerst alleen op vakantie naar Zuid-Frankrijk met hem (en mijn vriend en nog een stel, kampeerspullen en een enorme benzinetank). fles - dus waarom heb je een extra koffer nodig?).
Overigens vond ik de Golf-tegenhanger, de Jetta, net zo overbodig, saai en benauwd. Voor zover ik me kan herinneren was daar meer van dan van de Derby.
Maar als je had geweten dat er transparante pookknoppen in zaten met bloemen erin (wat Tom zich 40 jaar later nog herinnert!!), dan had je hem natuurlijk gepakt... 😉
Herinnert iemand zich eigenlijk de golfballen als versnellingsknoppen (is dat het juiste meervoud?) bij golf? Er was destijds veel vraag naar en behoorde waarschijnlijk tot een dure speciale uitrusting. Zo begeerd dat een persoon uit mijn omgeving onlangs 'bekende' dat hij er bij de dealer één van een nieuwe auto had losgeschroefd en meegenomen... ;-(
Dit zijn traumatische jeugdherinneringen; je kunt ze nooit kwijtraken. Een pookknop met bloemen. Het gevolg was dat ik maar één keer een auto bij mijn grootvader kocht, alle andere fouten maakte ik alleen.
Golfbal - zeker. Golf 3 GTI 16V met zo'n pookknop. Ik herinner me dat. Toch kon ik de ophef nooit begrijpen.
Dat is grappig. Mijn eerste reis zonder ouders (ook 16 jaar oud) vond plaats als passagier in een al genoemde 60 pk Scirocco.
Waar je de kleine Derby mee moet achterlaten, is een verbazingwekkend grote kofferbak. Anders was hun reis met vier gasflessen niet mogelijk geweest en Wikipedia zegt dat er 8 kratten drank in hadden gepast. Dat verbaast mij, je kunt hem van buitenaf niet zien.
Het lijkt mij dat Volkswagen halverwege de jaren zeventig de auto's bouwde die de natie sinds het midden van de jaren vijftig van VW wilde hebben. Bijvoorbeeld eindelijk een kofferbak om te kamperen ten zuiden van de Alpen 😉
Een echte en grote kofferbak, in plaats van luchtgekoelde achtermotoren...
Wat ‘de natie’ (de VW-discipel) vergeet (honderdduizenden Germanen zinken uit pure dankbaarheid op hun knieën), er zijn al jaren moderne en functionele auto’s uit andere landen. Destijds heeft VW er echt in geslaagd om, ondanks een aantal weglatingen en een zekere technische achterlijkheid, zichzelf altijd op de een of andere manier modern en eigentijds te genereren.
Ik denk dat de deling van Duitsland hier een belangrijke rol te spelen heeft. In een binnenlandse Duitse vergelijking kon VW jarenlang punten scoren. Dit sprak veel klanten aan en leidde hen af van de concurrentie. Maar hier raak ik uiteindelijk in de problemen. En toch ben ik ervan overtuigd dat het idee ergens een geldige kern heeft.
De reis vond plaats in een Audi 50!! Zoals ik al zei, met 2 tenten, 4 slaapzakken, wat serviesgoed, ravioli uit blik etc., sommige op het imperiaal. Maar ik was de enige onder de 1,80 m en mijn plattelandsvriend had van de dorpssmid een enorme rode propaangasfles (!) geleend voor het kampeerfornuis (!) wat een bom op mijn koffer was (!! - ik was gewoon onervaren tijdens reizen en kamperen) troonde in de kofferbak - en moest ook met mij mee terug.
Op de heenweg verbleven we zelfs met z'n vieren in de Audi 50, maar op de terugweg waren we het beu en kochten we een pensioen.
Aan de andere kant, hoe luxe waren de volgende twee zomervakanties die ik genoot toen ik 17 en 18 was met dezelfde vriend en dezelfde Audi 50 in Joegoslavië en aan de Côte d'Azur, zij het alleen als koppel en zonder benzine fles en koffer, maar dan met klapstoelen en een tafeltje. Ach, wat een luxe! 🙂
Ik zie het allemaal levendig voor me, bedankt voor deze reis in beide opzichten
En... ik zie ook een parallellisme: eergisteren kwamen we aan op het strand in Ju...Kroatië, ten zuiden van Split. De 9-3e verdieping is beladen met twee ligstoelen, een klaptafel, een parasol, een geïsoleerde box en bagage voor 14 dagen. Zonder de rugleuningen van de achterbank neer te klappen.
En om terug te komen op de derby: als kind vond ik het lelijk en onpraktisch. Gelijmde stam raakt het. Maar zelfs de Corsa A was in deze uitvoering verkrijgbaar. Net zo lelijk.
Ja, dat klopt, mijn andere tante had een VW-variant: een stinkende, rommelende kolos met de motor achterin. De R4 van mijn moeder was daarentegen veel praktischer. Daarin vervoerden we bijvoorbeeld vaak 2 staande (en blatende ;-)) schapen. De vrijwel onbestaande laaddrempel maakte dit mogelijk. De Polo en Golf daarentegen hadden tot in de jaren 90 nog een hoge laaddrempel (daarna had ik niets meer met VW te maken).
Grappig weer. Ik heb ook een keer een schaap vervoerd. Een dorp Alki was als bouwhulp ongevraagd zijn weg gebaand en liet zich niet wegjagen.
Wat wilde hij? Een scheutje schnaps! Gaat niet in de tas. Wat wil je nog meer? Een schaap.
Hoeveel kost een schaap en waar kun je er een krijgen? 50 punten, drie dorpen verderop. Schud je hand en ga. Het geblaat in de Volvo stationwagen is onvergetelijk. De schapen gaven commentaar op elke hobbel op de weg...
Was het de starre as of de staat van de onverharde weg? Alleen de schapen weten dat...
Ik was helemaal vergeten dat de Derby bestond...
Ik heb daar minstens één keer gezeten. Maar het kwam pas bij me op, lang nadat ik het had gelezen. Een medestudent had er één van de 1e generatie met chroom en een slanke bumper - in kanariegeel zag hij er zelfs een beetje brutaal en sportief uit. De medestudent is een man van overtuiging en de Derby is al 13 of 14 jaar oud en heeft naar verluidt 400.000 km gelopen. Ik was onder de indruk, maar niet besmet...
Ik heb VW-discipelen altijd met een zekere afstand bestudeerd en was gefascineerd door hun fascinatie. Een fascinatie voor auto's die emotioneel niets bij mij teweegbracht. Een derby? Een verlaagde en verwende Golf I met brede banden en diesel? Een Scirocco met 60 pk? Een luide T3 met luchtkoeling (!) van een motor achterin in de slipstream? En hetzelfde meer. Al hun eigenaren legden mij altijd met sprankelende ogen hun auto’s uit en glimlachten verwachtingsvol naar mij als passagier. Dat was heel fascinerend, maar bracht mij ook altijd latent in verlegenheid...
Destijds waren het geen oldtimers waarvan ik verondersteld werd te bezwijken voor de simpele charme, die alleen werd geremd met de trommel op de achteras. Nee, de trotse eigenaar verwachtte dat ik deze auto’s, “jong” gebruikt, cool zou vinden en mijn enthousiasme zou delen. Ik ben bang dat ik er nooit in geslaagd ben om het overtuigend te faken...
Ik voel hetzelfde. Ik kan dit VW-enthousiasme nog steeds niet begrijpen!
Het stelt mij gerust dat ik hier niet de enige ben met een VW Derby-verleden. De mijne was bordeauxrood metallic met lichtbruine stoffen stoelen. Geen slechte combi, maar dat redt het ook niet.
Daarna kwam een zwarte Polo en daarna een zwarte 900 Turbo 16S :-))
Dat is echt een steile carrière!
Een hemelsblauwe VW Derby met een gebloemde pookknop. Dit is gewoon heerlijk, mijn condoleances Tom!